زمستان سرد و بی روح
شلاق می زند بر ذهن مان
و
دل ها ، خسته از بیداد زمان
،محبوس در قفس سینه مان
،تابوتی ست مرگ
.در حکم بسترش بر قامت زندگی
سنگین بر دوش می کشیم
و
،سخت گام می نهیم بر راه سنگلاخ حقیقت
.شاید که دریچه ای به روی مان گشوده شود
!اما افسوس
که حقیقت را بر دوش داریم
و
!خود از آن بی خبر «عكس توسط خودم »
گول ظاهرش را نخوربه تلنگری فرو می ریزد!!!درون آشفته و و یران شده اش را ندیده ایدرخت پر از برگهای سبز بوداما با بادی شکست و افتادتنه اش از درون پوسیده بودو تو آن را نمی دیدیاگر به تنه اش دست می کشیدی و لحظه ای در کنارش درنگ می کردی!شاید که می فهمیدی
خون روان شد قرمزی اش چشم ام را می زند. زمان نمی گذرد. خواب ام گرفته، همه جا روشن است. چشم ام را می بندم. باز هم سرخی می بينم. به زمين چسبيده ام توهم است، يا واقعيت؟ نقطه.
:احمد شاملودر نیست راه نیستشب نیستماه نیستنه روز و,نه آفتابما بیرون زمانایستادهایمبا دشنه‌ی تلخی.در گردههایمانهیچ کسبا هیچ کس سخن نمیگویدکه خاموشیبه هزار زبان .در سخن استدر مردگان خویشنظر می‌بندیم با طرح خندهایو نوبت خود را انتظار میکشیمبیهیچ !خنده‌ای
قدمهایم را تند تر بر می دارم.... و آینه ها را می شکنم از پی گامهای سستم.... آرزوهایم را می برد باد مثل گیسوانش که همیشه دوست دارم میان عطرش غرق شوم..... مثل سپیدی شقیقه هام ... که با وسواس شانه شان می کنم اما باز می ریزند روی پیشانی ام.... خسته ام ...مثل شاپرک که هی می پرد و می کوبد تن اش را به داغی حباب بی اکسیژن لامپ .... دراز می کشم میان شمع های کوتاه و بلند و دیگر دلم حتی یک پک سیگار هم ....
